Sevgili Kemal Kılıçdaroğlu’nu hepimiz çok sevdik.
Sessiz ama kararlı bir direnişin, sabrın, adalet arayışının simgesi oldu.
Hele o tarihi Adalet Yürüyüşü... Binlerce yürekle yan yana umutla yürüdü.
Biz de o yürüyüşe, o mücadeleye inandık. “Doğru dürüst bir adam” dedik.
Güvendik. “Tıpış tıpış oy vereceksiniz” dedi, verdik. Çünkü inandık.
Yetmedi... Kaybetti… Ama biz yine de sahiplendik, yine de inancımızdan vazgeçmedik.
Sonra iki genç ses yükseldi.
Daha cesur, daha yürekli, daha açık...
Konuşmaları yüreğimize su serpti, umudu yeniden yeşertti.
Bu halk, eğer kandırılmazsa, daima doğrudan, iyiden yana tavır koymayı bilir.
Özgür Özel ve Ekrem İmamoğlu, halkın aradığı dili konuştu.
Yalnızca muhalefet değil, toplumun umudu oldular.
Seçim nasıl kazanılır, oy nasıl korunur gösterdiler. Yol açtılar.
Ve şimdi…
Haksız, zamansız ve halktan kopuk bir hesaplaşmanın içindeyiz.
Sayın Kılıçdaroğlu ve Gürsel Tekin’e sesleniyoruz:
Yapmayın! Bu kavgalar ne size ne bu ülkeye yakışıyor.
Çünkü bu ülke yanıyor!
Ormanlar kül oluyor. Geçim sıkıntısı büyüyor. Gençler geleceksiz.
Halk artık "kim haklı" kavgasını değil, "kim çözüm üretiyor" onu görmek istiyor.
Gerçek gündem: yoksulluk, adaletsizlik, doğa katliamı, kutuplaşma.
Bizi bunlara karşı birleştirin. Bırakın hesaplaşmaları.
Artık yürüyecek bir yolumuz, tutunacak bir umudumuz var.
Yürüyelim arkadaşlar…
Kavgayla değil, umutla.
Küsmeyle değil, dayanışmayla.
Ve bu kez gerçekten… kazanmak için.