Bizi bizden alıp uzaklara götüren neydi?
Sen miydin? Yoksa rüzgâr mı bunun sebebi?
Bilmiyorum ama bulamıyorum gözyaşlarımın nedenini.
Ne deme bak hala bekçisiyim sen olmayan sokakların.
Hala senim sen olduysa nefesim.
Senin eserinsem, sana karışmışsa sesim.
Durma şimdi iyice yaklaş bana, bende aşığım gözlerine.
Bu karanlığın ortasında sana dokunmalıyım sadece.
Karanlık ve sürekli karardık.
Sen başka bir şehre bense sana âşıktım.
Dudaklarım öyle yandı ki sensizliğe.
Durup şiir yazdım, sanki hep böyle kalmalıydı aşkımız.
Paramparça sen kokan tüm evler.
Şarkılar yarım, çünkü sen yoksun içlerinde.
Dudaklarını çekme bende seninleyim.
Ve böyle olmamalıydık gökyüzüne dokunmak isterken.
Burası beyaz bir şehir, ben karanlığı.
Anlamıyorsun değil mi? Neden seviyorum seni.
Burası senin çöplüğün, bende yalanları.
Anlamıyorum değil mi? Neden hala sevmiyorsun beni.
Karanlık ve hep böyle kaldık.
Zaman ilacımız değildi biz başta kaybettik.
Sen pembe bir masal bense en çirkin yalan.
Şimdi sus biz değil de sadece konuşsun zaman.
Dudaklar bükülmüş bir geceye bakarken,
Sana ulaşmayı isterim tüm sessizliğe inat.
Şimdi beni yakarlar inançlarımla dökülürüm körfeze.
Sakın korkma bende sen kadar günahsızım bu şiirde.
Şimdi biraz bizi anlatsınlar, utanmadan dinleyelim onları.
Sen bir şarkı tüttür en sert soğuyun ortasında.
Kara, kışa rağmen hep böyle dokunayım dudaklarına.
Ya da bırak da beni sensizliğe şiirler yazayım.
Canımı acıtayım, sesimi sana benzeteyim.
Kimseden olmasın gitmenden korktuğum kadar korkum.
Oksijeni bol memleketimin en güzel bahçesi
Bırak da şiirlerde seninle gezeyim bu şehri.
Dudaklarına dolayım, dudaklarına yanayım.
Sesime takılan, genzime yapışan ismini yazayım.
Umut ekmeyim seni senden daha güzel anlatayım.
Çünkü ben bu şehrin en fakir şairi.
Güneş doğudan doğarken sana, ben batıdan batıyorum.
Anlamıyorum, ışıkları kim kapattı? Neden düşüyorum.
Sen umutlara saklanırken fezaya dokunuyorum.
Ya da en başa alıp tekrar sana koşuyorum.
Bardaklarımı kırıyor şiirlerim, sarhoş değilim artık.
Beni anlamıyorsun bende bırakıyorum kendimi boşluğa.
Işıkları ben kapatmadım neden hala karanlık.
Ama korkma gülüm ben varım düşmezsin karanlığa.