Kan kusmak mesele değil, kanım bitene kadar kusarım.

Önemli olan biraz beni dinleyip, anlamaları bu insanların.

Nefesimi tutabilirim bitene dek ailemin hastalıkları.

Ama beceremediğim, şu durduramadığım kalp ağrılarım.


Yıllara bölsem kendimi 10 yıl sonra yok anılarım.

Bir karanlık, bir de beklemek sıkar canımı.

Hayat yanıldığım zaman galiba haklıydı.

Hiç beceremedim ki adam gibi mutlu olmayı.



Bu sehpa ne zaman kırıldı, şiirlerim ne zaman yırtıldı?

Dinlediğim o ucuz şarkılar mest etmiyor mu artık yılları?

Zamana sarılıp sorularla dolu bir yaşam kurdum, yalnızım.

Sesime boş bir dünya esir, bölüyorum tüm uykularımı.




Bağırmalar, kavgalar hepsi kalbimin uçlarını sardı.

Çekildim en köşesine yalnızlığın.

Ellerimi gökyüzüne açtım, çekinmedim yanıldım, 

Hep eksik bir kaç cümleydi aradığım sürekli yarımdım.




Sarılmak dilimden düşen bir parça yarındı.

Başımı kaldıramadığım ağrılar çocukluğumu çaldı.

Yandı tüm güzel günler, bomboş bir şehir gibi kaldım.

Solarken çiçeklerim, sönerken yıldızlarım yazdım.

Ama hiç güneşi görmedim, bende sürekli ağladım.